Αν το σχολείο έχει διδάξει κάτι στους μαθητές σήμερα, είναι ότι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό τους δεν έχουν πάντα το συμφέρον τους στο μυαλό τους. Στον κόσμο στον οποίο μεγαλώνουν –έναν κόσμο γεμάτο με τεράστιες ανισότητες, υπό την απειλή της κλιματικής καταστροφής, που πλήττεται από εμφύλιες συγκρούσεις- το πιο σημαντικό πράγμα που θα μπορούσαν να μάθουν είναι πώς να δρουν συλλογικά για να υπερασπίζονται ο ένας τον άλλον. Μια δεξιότητα πολύ πιο χρήσιμη από οποιαδήποτε μελέτη ή επαγγελματική κατάρτιση.

Παλιότερα, μόνο οι στρατολόγοι ζητούσαν από τους νέους να είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους. Μια φορά κι έναν καιρό, εκατομμύρια νέοι αρνήθηκαν να στρατευτούν κι έκαψαν τα φύλλα στράτευσής τους. Σήμερα, κάθε νέος καλείται να ρισκάρει να αρρωστήσει ή να μολύνει τους γονείς του μόνο και μόνο για να πάει στο μάθημα. Οι μαθητές που φεύγουν από την τάξη είναι οι σημερινοί αντιρρησίες συνείδησης.

Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι όσο προχωράμε στον 21ο αιώνα, η ανθρώπινη ζωή θα έχει όλο και λιγότερη αξία. Τα μέτρα που λαμβάνει η εξουσία επιχειρούν να μας κάνουν να συνηθίσουμε τους μαζικούς θανάτους ως κάτι το αυτονόητο. Οι Ρεπουμπλικάνοι υιοθέτησαν αυτή τη θέση στην αρχή της πανδημίας. Αφού περίμεναν για να βεβαιωθούν ότι δεν θα επιβαρύνουν υπερβολικά τις νοσοκομεία στην αρχή, τώρα κι οι κεντρώοι το υιοθετούν την ίδιοι. Αν αυτό δεν είναι το μέλλον που θέλουμε, πρέπει να δείξουμε το δρόμο για έναν άλλο τρόπο ζωής.

Οι μαθητικές κινητοποιήσεις βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα.

https://twitter.com/chicago_commune/status/1482060819873636355

Ναι, Παρακαλώ, Διακόψτε την Οικονομία

Τις πρώτες εβδομάδες της πανδημίας, οι εργαζόμενοι που κινδύνευαν από τον ιό, εξορισμένοι από την αδιαφορία των αφεντικών οργάνωσαν απεργίες και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Από τα εργοστάσια αυτοκινήτων και τα σφαγεία μέχρι τα τηλεφωνικά κέντρα και τις αποθήκες της Amazon, οι εργαζόμενοι επεδίωκαν να αλλάξουν άμεσα τις συνθήκες εργασίας τους σε διαφορετική περίπτωση τις απέρριπταν εντελώς. Οι δεξιοί επικριτές κατηγορούσαν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση ότι διέκοψε την οικονομία κατά τη διάρκεια της πανδημίας, κάτι που αποκρύπτει τον αντίκτυπο που είχαν εκατομμύρια απηυδισμένοι απλοί εργαζόμενοι μέσω της άμεσης δράσης. Αν δεν υπήρχε όλη αυτή η αναστάτωση, είναι βέβαιο ότι θα υπήρχαν αμέτρητες χιλιάδες περισσότεροι θάνατοι.

Παρομοίως, όπως έχουμε υποστηρίξει από την αρχή, η λύση για την οικονομική κρίση που η πανδημία έχει εντείνει δεν είναι λιγότερη «αναστάτωση», αλλά περισσότερη άμεση δράση - μέχρι και μια συνολική αναθεώρηση των τρόπων με τους οποίους κατανέμονται οι πόροι σε αυτή την κοινωνία.

Σήμερα, οι μαθητές βγαίνουν στην πρώτη γραμμή, καθώς ένα κύμα διαδηλώσεων και απεργιών απλώνεται σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Με την μετάλλαξη omicron να ανεβάζει το ρυθμό μεταδοτικότητας σε πρωτοφανή ύψη, οι νέοι αρνούνται να αφήσουν τους ενήλικες να αποφασίσουν ποιους κινδύνους θα πρέπει να αντιμετωπίσουν.

Δε πρέπει να ξεχνάμε ότι η πρόσβαση των νέων στα εμβόλια μπορεί να περιοριστεί ακόμα κι από τους γονείς τους- μπορεί να μην είναι σε θέση να λάβουν την προστασία που οι διαχειριστές υποθέτουν ότι πρέπει να έχουν. Αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα που δείχνουν πώς, σε όλους τους τομείς, οι μαθητές έχουν ακόμη λιγότερο έλεγχο της καθημερινότητας τους από ό,τι οι περισσότεροι εργαζόμενοι. Ομοίως, οι πολιτικές που εφαρμόζονται στα σχολεία δεν λαμβάνουν υπόψιν τους μαθητές που μπορεί να έχουν ευπαθείς συγγενείς στο σπίτι ή άλλους σοβαρούς λόγους για να αποφασίσουν οι ίδιοι τι ποσοστό έκθεσης στον ιό είναι διατεθειμένοι να ανεχθούν.

Ως αναρχικοί, θα στεκόμαστε πάντα στο πλευρό των μαθητών όταν φεύγουν από τις τάξεις και στο πλευρό των εργαζομένων όταν απεργούν. Θέλουμε όλοι να έχουν ασφαλέστερες συνθήκες με δωρεάν μάσκες, test  και χώρο - αλλά πάνω απ’ όλα, πιστεύουμε ότι οι μαθητές, όπως και οι εργαζόμενοι, πρέπει πάντα να είναι αυτοί που αποφασίζουν πού, πότε, πώς και αν θα σπουδάσουν ή θα εργαστούν. Η πανδημία έχει μεταβάλλει σε μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη για το πώς λειτουργεί η εξουσία, υπονομεύοντας τις συνήθεις δικαιολογίες σχετικά με το γιατί άλλοι πρέπει να αποφασίζουν για εμάς.

Οι μαθητές που βρίσκονται σήμερα στην πρώτη γραμμή έχουν να κερδίσουν πολλά περισσότερα από την τηλεκπαίδευση ή τις ασφαλέστερες αίθουσες διδασκαλίας.

https://twitter.com/breaksilencenyc/status/1480990209856741380

---

Το Σχολείο στην Εποχή του “Great Resignation” ή της «Μεγάλης Παραίτησης»

Δεν είναι τυχαίο ότι οι συλλογικές δράσεις με τη συμμετοχή επαναστατημένων μαθητών φθάνουν την επομένη μιας γενικευμένης απώλειας πίστης στην εργασία.

Πριν από χρόνια, αντιμετωπίζοντας τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης του 2008, γράφαμε:

Τα περισσότερα από τα πράγματα που κάνουμε και παράγουμε για τα χρήματα είναι προφανώς άσχετα με την επιβίωσή μας - και εξάλλου με ό,τι δίνει νόημα στη ζωή.

Το σημερινό παγκόσμιο οικονομικό χάος το κατέστησε αυτό οδυνηρά σαφές. Όσοι χειροκροτούσαν υποκριτικά τους “απαραίτητους εργαζόμενους”¹ έκαναν έμμεσα την παραδοχή ότι οι περισσότεροι από εμάς είναι μη αναγκαίοι. Οι περισσότεροι από εμάς θα μπορούσαμε απλώς να σταματήσουμε να εργαζόμαστε γενικά στις δουλειές που είχαμε το 2020 χωρίς καμία πραγματική αρνητική επίδραση στον κόσμο. Αυτός είναι ένας από τους πολλούς παράγοντες που έκαναν τους ανθρώπους κάπως λιγότερο πρόθυμους να επιστρέψουν στην εργασία τελείως.

Τα προγράμματα αλληλοβοήθειας, οι κοινοτικοί κήποι, οι απεργίες ενοικίου, η άμυνα απέναντι στις εξώσεις και αργότερα -σε μια προσπάθεια να αποτρέψουν πιο ριζοσπαστικές εκτροπές- τα κρατικά επιδόματα βοήθησαν πολλούς από εμάς να επιβιώσουν χωρίς να πεινάσουν ή να χάσουν τα σπίτια τους, ακόμη και όταν ήμασταν άνεργοι. Τώρα, οι πολιτικοί και τα αφεντικά  προσπαθούν να εξαναγκάσουν τους ανθρώπους να επιστρέψουν στη δουλειά, κόβοντας τα επιδόματα ή καταργώντας τα μέτρα υγείας. Αλλά αυτό εξακολουθεί να μην έχει αποτέλεσμα. Το μαζικό κύμα παραιτήσεων από τις δουλειές των εργαζομένων -η λεγόμενη “Μεγάλη Παραίτηση”—δείχνει ότι οι ιδέες πολλών ανθρώπων για το τι είναι “ουσιώδες” είναι πολύ διαφορετικές από αυτό που εκτιμά η οικονομία.

Το νέο κύμα μαθητικών απεργιακών κινητοποιήσεων το 2022 δείχνει ότι κάτι παρόμοιο λαμβάνει χώρα στα σχολεία. Για την πλειονότητα των μαθητών, ο κύριος σκοπός των σχολείων είναι να τους περιορίζουν όσο οι γονείς τους είναι στη δουλειά και να τους επιβάλλουν αρκετή πειθαρχία ώστε όταν αποφοιτήσουν ή εγκαταλείψουν το σχολείο, να είναι πιθανό να εμφανιστούν στην ώρα τους στις άθλιες δουλειές τους.

Τα περισσότερα από τα πράγματα που πρέπει να ξέρουμε πώς να κάνουμε για να ευδοκιμήσουμε σε υγιείς κοινότητες δεν είναι καν στο σχολικό πρόγραμμα στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Οι μαθητές σπάνια μαθαίνουν πώς να καλλιεργούν τρόφιμα ή να υπερασπίζονται το οικοσυστήματα, πώς να χτίζουν σπίτια ή να επισκευάζουν αυτοκίνητα ή να επιλύουν συγκρούσεις. Τα περισσότερα από αυτά που διδάσκονται οι μαθητές -πώς να ξυπνούν νωρίς, πώς να μετακινούνται όταν χτυπούν τα κουδούνια, πώς να περνούν από ελεγκτικά μηχανήματα ενώ παρακολουθούνται από κάμερες ασφαλείας- έχουν περισσότερο να κάνουν με το να κρατούν τους ανθρώπους υπό έλεγχο παρά με το να τους βοηθούν να ευημερούν.

Παρ’ όλη τη ρητορική για το πόσο σημαντική είναι η εκπαίδευση, αποδεικνύεται ότι το σχολείο δεν είναι καθόλου “απαραίτητο”, όπως έδειξε αρκετά ξεκάθαρα η περσινή χρονιά. Το κύριο πράγμα για το οποίο είναι απαραίτητο είναι να μας διοχετεύει στην οικονομία, την ίδια οικονομία που οι ενήλικες προσπαθούν να εγκαταλείψουν μαζικά. Δεν είναι περίεργο που οι μαθητές εγκαταλείπουν.

https://twitter.com/fxxfy/status/1482846763857764352

Μια Νέα Φάση Μαθητικών Αγώνων;

Αυτές οι μαθητικές καταλήψεις και διαδηλώσεις είναι απλώς το τελευταίο κεφάλαιο σε μια συνεχή ιστορία νεανικής εξέγερσης. Οι νέοι ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέγερσης του Τζορτζ Φλόιντ το καλοκαίρι του 2020. Δύο χρόνια πριν από αυτό, το 2018, οι μαθητές ξεκίνησαν ένα κύμα κινητοποιήσεων και διαμαρτυριών σε όλη τη χώρα ως απάντηση στους πυροβολισμούς στο σχολείο του Πάρκλαντ.

Όπως υποστηρίξαμε τότε, το σημαντικό ζήτημα δεν ήταν ποτέ η “οπλοκατοχή” ή η “σχολική ασφάλεια”. Ο δράστης του Πάρκλαντ ήταν ένας ρατσιστής που φορούσε καπέλο MAGA και ενσάρκωνε την αρρώστια που βρίσκεται στην καρδιά της λευκής υπεροχής στην ιστορία και την κουλτούρα των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι κεντρώοι προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν την τραγωδία για να περάσουν περισσότερους νόμους περί όπλων, οι οποίοι πιθανότατα θα χρησιμοποιούνταν πρώτα και κύρια εναντίον των κοινοτήτων που η αστυνομία πάντα στοχοποιεί πιο επιθετικά. Αλλά είναι επίσης δυνατό να δούμε τους πυροβολισμούς ως μια εκδήλωση της δομικής βίας που χρησιμοποιεί η αστυνομία, και όχι ως μια ανωμαλία που μπορεί να κατασταλεί με περισσότερο “έλεγχο” και “ασφάλεια”.

Το κύμα αντίστασης της νεολαίας στις αρχές του 2018 σηματοδότησε τις μεγαλύτερες συντονισμένες μαθητικές δράσεις από την κορύφωση του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα πριν από δεκαετίες. Μία από τις πιο εμπνευσμένες πτυχές του κινήματος ήταν ο τρόπος με τον οποίο πολλοί συμμετέχοντες παρέκαμψαν τους συνήθεις δρόμους των ενηλίκων για την επίτευξη αλλαγών, παρά τις προσπάθειες των ενηλίκων να τους κατευθύνουν προς αυτά τα μονοπάτια. Οι μαθητές σε ολόκληρη τη χώρα ανέλαβαν άμεση δράση, χωρίς την άδεια των καθηγητών, των διευθυντών, των γονέων, των πολιτικών, της Εθνικής Ένωσης Όπλων ή οποιουδήποτε άλλου.

Είναι καιρός να σταματήσουμε να εξαρτόμαστε από τους ενήλικες που έχουν επενδύσει στο σύστημα εξουσίας της Αμερικής για να λύσουν τα προβλήματα που αυτό παράγει. Ήρθε η ώρα οι νέοι να συγκεντρωθούν και να ξεκινήσουν ένα διαφορετικό μονοπάτι.

—”Gun Control? Όχι, απελευθέρωση της νεολαίας!

Μπορούμε να δούμε το ίδιο να συμβαίνει και στις σημερινές μαθητικές κινητοποιήσεις και αποχές ως απάντηση στον COVID-19. Καθώς τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών, οι δήμαρχοι, οι ομάδες γονέων και άλλοι ενήλικες ανταγωνίζονται για τον έλεγχο των πολιτικών αφηγήσεων, οι νέοι αναλαμβάνουν άμεση δράση χωρίς να περιμένουν άδεια. Παρότι η ασφάλεια από τον COVID-19 ήταν το κύριο επίκεντρο των διαμαρτυριών, οι μαθητές σε ορισμένες περιφέρειες τις συνδέουν με άλλες ανησυχίες, από τις κατασταλτικές πολιτικές κατά των σακιδίων μέχρι την ανάγκη για φορητούς υπολογιστές, υποστήριξη της ψυχικής υγείας και προγράμματα αμοιβαίας βοήθειας. Αυτό δείχνει μια αυξανόμενη πολιτικοποίηση - η οποία θα γίνει η μεγαλύτερη απειλή για τον έλεγχο των από τα πάνω, καθώς οι μαθητές μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για να αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερα ζητήματα που τους απασχολούν.

Με τις αποχές ως απάντηση στους πυροβολισμούς στο σχολείο, οι μαθητές ανέλαβαν την ευθύνη να διεκδικήσουν τη σημασία της δικής τους ασφάλειας αντί να βασίζονται σε ενήλικες εμπειρογνώμονες, σχολική αστυνομία ή υποστηρικτές του NRA. Σήμερα, για άλλη μια φορά, οι μαθητές λυκείου έχουν δίκιο να μην επιτρέπουν σε κανέναν διευθυντή ή δήμαρχο να αποφασίζει γι’ αυτούς τι είδους κινδύνους πρέπει να είναι έτοιμοι να αναλάβουν. Κατά τη διαδικασία της οργάνωσης των διαδηλώσεων, οι μαθητές μαθαίνουν την ανάκτηση της εξουσίας πάνω στη ζωή τους, κάτι που  θα τους χρησιμεύσει για τους επόμενους μήνες και χρόνια.

Μπορούν κινήματα όπως αυτό να οδηγήσουν πραγματικά σε μια κοινωνική αλλαγή; Στη Χιλή, το 2019, μαθητές λυκείου άρχισαν να διαμαρτύρονται για την αύξηση των εισιτηρίων του μετρό, πηδώντας τις μπάρες, ανοίγοντας τις πύλες και τελικά καταστρέφοντας σταθμούς του μετρό. Αυτό αποτέλεσε καταλύτη στις πανεθνικές διαμαρτυρίες που παρέλυσαν την κυβέρνηση για μήνες, κερδίζοντας ένα νέο σύνταγμα και εμπνέοντας παρόμοια κινήματα σε όλο τον κόσμο.

Μην υποτιμάτε τον εαυτό σας, μαθητές!

Το Zoom Δεν είναι η Απάντηση

Για να το διευκρινίσουμε, η απάντηση δεν είναι απλώς η επιστροφή στην τηλεκπαίδευση του Zoom - ούτε καν από την άποψη του λιγότερου κακού για την υγεία. Η εξ αποστάσεως μάθηση και η κοινωνική απομόνωση είχαν βαθιά αρνητικές συνέπειες για την ψυχική υγεία των μαθητών, όπως ακριβώς η διάχυση της τηλεργασίας ήταν καταστροφική για τους εργαζόμενους.²

Η εξ αποστάσεως μάθηση ήταν ιδιαίτερα σκληρή για τους φτωχότερους μαθητές, βαθαίνοντας το ταξικό χάσμα που διαπερνά το εκπαιδευτικό σύστημα. Σε μια κοινωνία δραματικών ανισοτήτων, η δυνατότητα ενός μαθητή να συμμετέχει στην ψηφιακή μάθηση καθορίζεται από ζητήματα συνδεσιμότητας, τεχνολογικές ανισότητες και το γεγονός ότι για ορισμένους νέους το σπίτι δεν είναι απαραίτητα ασφαλές περιβάλλον. Οι μαθητές με ειδικές ανάγκες επηρεάζονται διπλά από όλους αυτούς τους παράγοντες.

Ωστόσο, αυτό υποδεικνύει μια πολύ βαθύτερη κρίση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εκποιούνται από τις κοινωνικές υποδομές εδώ και αρκετές δεκαετίες -ιδιαίτερα από το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο δε δημιουργήθηκε εξαρχής με αλτρουιστικές προθέσεις. Η εποχή που η καλή εκπαίδευση εγγυόταν την κοινωνική ανέλιξη έχει περάσει προ πολλού, και ακόμη και εκείνοι που επωφελούνται περισσότερο από το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα έχουν μια όλο και πιο κυνική στάση απέναντί του. Εν ολίγοις, οι ίδιοι μαθητές που δεν θα λάβουν τη βοήθεια που χρειάζονται στο σπίτι, όλο και περισσότερο δεν την λαμβάνουν ούτε στο σχολείο.

Αντί λοιπόν να ζητάμε απλώς να στέλνουμε τους μαθητές στο σπίτι μέχρι να ξεθυμάνει όλο αυτό, πρέπει να θέσουμε ένα μεγαλύτερο ερώτημα. Τώρα που η πανδημία έχει ανατρέψει τα πάντα, τι θα χρειαζόταν για να καλύψουμε πραγματικά τις πνευματικές, κοινωνικές, συναισθηματικές και υγειονομικές ανάγκες των νέων, ανεξάρτητα από την τάξη ή τις ικανότητες;

Ιδανικά, οι μαθητές θα πρέπει να δημιουργήσουν τα δικά τους προγράμματα αλληλοβοήθειας, αυτοάμυνας και αυτομόρφωσης, μέσω των οποίων θα αρχίσουν να μαθαίνουν και να οικοδομούν τα πράγματα που τους ενδιαφέρουν. Οι αποχές θα μπορούσαν να είναι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Η πρόταση αυτή δεν είναι τόσο παράξενη όσο φαίνεται - οι υποκουλτούρες πανκ και χιπ χοπ των τελευταίων σαράντα ετών ήταν ουσιαστικά αυτοοργανωμένα κινήματα εκπαίδευσης της νεολαίας που λειτουργούσαν με πολύ λίγη υποστήριξη από εξωτερικούς θεσμούς.

Η απλή παραίτηση από το σχολικό σύστημα δεν είναι αρκετή, ειδικά σε ατομικό επίπεδο. Δεν θα αναιρέσει τις ανισότητες που υπάρχουν σήμερα και δεν θα προσφέρει στους φτωχότερους μαθητές ή σε αυτούς που έχουν τις περισσότερες ανάγκες. Αντίθετα, θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια συλλογική ανταρσία, κατά την οποία μαθητές, εκπαιδευτικοί, πάροχοι και όλοι οι άλλοι άνθρωποι που απαρτίζουν το σημερινό εγκαταλελειμμένο δημόσιο σχολικό σύστημα θα αποστατήσουν από αυτό μαζί, παίρνοντας μαζί τους τα πάντα και τους πάντες. Πρέπει να πειραματιστούμε με το τι θα μπορούσε να σημαίνει η εκπαίδευση, αν δεν ήταν απλώς ένα εφαλτήριο για τον νεοφιλελεύθερο ανταγωνισμό και ένα μαντρί για αυτό που ο Εμπενίζερ Σκρουτζ αποκαλούσε πλεονάζοντα πληθυσμό. Ας τολμήσουμε να ονειρευτούμε ότι μια μέρα, οι αποχές θα μπορούσαν να γίνουν καταλήψεις.

Τα Επόμενα Βήματα

Οι αντιδράσεις κατά των απεργιακών κινητοποιήσεων προέρχονται από όλο το πολιτικό φάσμα. Παράλληλα με τις προβλέψιμες αντιδράσεις της δεξιάς για την υποχρεωτική μάσκα και τις διαμαρτυρίες γενικότερα, οι Δημοκρατικοί προσπάθησαν να συντρίψουν το αυξανόμενο κίνημα για το κλείσιμο των σχολικών αιθουσών στο Σικάγο και όχι μόνο. Τα υπάκουα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης κάνουν ό,τι μπορούν για να μας εγκλιματίσουν σε μια υψηλότερη ανοχή στον κίνδυνο - μια “νέα κανονικότητα” που επιτρέπει στα κέρδη να συνεχίσουν να ρέουν και στις ελίτ και τους ειδικούς να συνεχίσουν να κάνουν κουμάντο. Οι γονείς που έχουν εμμονή με τους βαθμούς και τον ανταγωνισμό αναγκάζουν ακόμη και άρρωστους μαθητές να επιστρέψουν στο σχολείο, σύμφωνα με μια ανάρτηση ενός μαθητή λυκείου της Νέας Υόρκης.

Μπορούμε να συνδέσουμε τους αγώνες στα σχολεία όλης της χώρας με αυτούς που εκτυλίσσονται στους χώρους εργασίας. Φανταστείτε τους baristas των Starbucks και τους μάγειρες στις πιτσαρίες να κατεβαίνουν από τη δουλειά για να χτίσουν σχέσεις αλληλεγγύης με τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς, πυροδοτώντας ένα κύμα απεργιών και οικονομικής αναστάτωσης που θα μπορούσε επιτέλους να προσφέρει στους απλούς ανθρώπους πραγματική επιρροή στους θεσμούς της εποχής μας.

Στον εικοστό πρώτο αιώνα, με τα ρομπότ να αντικαθιστούν τις θέσεις εργασίας κατά εκατομμύρια, τους πρόσφυγες παγιδευμένους έξω από στρατιωτικοποιημένα σύνορα και τους πολιτικούς όλων των αποχρώσεων να μας λένε ότι τα κέρδη έχουν μεγαλύτερη σημασία από εκατομμύρια θανάτους που προκαλούν οι πανδημίες και η κλιματική αλλαγή, μας μαθαίνουν να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι φτηνή. Υπό την προϋπόθεση ότι οι προβλέψεις βλέπουν ότι τα θύματα θα κατανεμηθούν στις κατηγορίες που οι άνθρωποι είναι ήδη έτοιμοι να θυσιάσουν -οι ηλικιωμένοι, οι ανοσοκατασταλμένοι, οι ανάπηροι, οι χωρίς χαρτιά, οι απάτριδες, οι φυλακισμένοι- αναμένεται να ρίξουμε τα ζάρια και να παίξουμε μαζί τους. Οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι που αρνούνται τους ρόλους τους σε αυτή την αφήγηση προτείνουν έναν ριζικά διαφορετικό τρόπο για να ορίσουμε τι συνιστά ασφάλεια εξ αρχής.

Ας απονομιμοποιήσουμε τους θεσμούς, από τις σχολικές επιτροπές μέχρι τις δημοτικές κυβερνήσεις και τα κεντρικά γραφεία των επιχειρήσεων, που προσπαθούν να εξαναγκάσουν μαθητές και εργαζόμενους να επιστρέψουν σε επιβλαβείς καταστάσεις. Ας προχωρήσουμε πέρα από τη διαμαρτυρία για τις ανεύθυνες αποφάσεις τους και ας αναρωτηθούμε γιατί αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν αυτές τις αποφάσεις.

Οι προοδευτικοί που πάντα απαιτούν “χρήματα για θέσεις εργασίας και εκπαίδευση” χάνουν το νόημα. Το τελευταίο πράγμα που θέλουν οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι θέσεις εργασίας, τουλάχιστον του είδους που υπάρχουν σήμερα - και το τελευταίο πράγμα που θέλουν οι περισσότεροι μαθητές είναι σχολεία, τουλάχιστον όπως υπάρχουν σήμερα. Θέλουμε να ζήσουμε ελεύθερα ανάμεσα στους ανθρώπους που αγαπάμε, να αποκτήσουμε πρόσβαση στους πόρους που χρειαζόμαστε, να δημιουργήσουμε θεσμούς που μας συνδέουν με ουσιαστικό τρόπο, να αναπτύξουμε τις δυνατότητές μας με τους δικούς μας όρους - αυτά είναι τα πράγματα που είναι απαραίτητα για εμάς. Οι θέσεις εργασίας και τα σχολεία αποτελούν σε μεγάλο βαθμό εμπόδια για αυτά.

Ως αναρχικοί, πιστεύουμε ότι κανείς δεν είναι πιο κατάλληλος από εμάς για να καθορίσει πώς πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας. Οι κινητοποιήσεις των μαθητών δείχνουν το δρόμο προς ένα βαθιά διαφορετικό κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο όλοι μας θα μπορούμε να επιλέγουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργαζόμαστε, παίζουμε, μαθαίνουμε και ζούμε. Δεν είναι μόνο ο θάνατός μας που διακυβεύεται εδώ - είναι και οι ζωές μας και το πώς θα τις ζήσουμε. Οι μαθητές που αγωνίζονται για τα σχολεία τους αξίζουν όλη την αλληλεγγύη που μπορούμε να τους δώσουμε.